Terug naar Actueel Nieuws                                        Mission Possible Nederland

 

Mission Possible Nederland

Geplaatst vrijdag 05-07-2024  

Door Gerande Sikkema – Adjunct directeur Mission Possible Nederland 

 

Eindelijk ben ik in Albanië. Eén van de landen waar we werken en waar ik nog niet

eerder ben geweest. Nu staat alleen Oekraïne, om voor de hand liggende redenen,

nog open op mijn lijstje met te bezoeken landen voor Mission Possible. Op de eerste

rotonde vanaf het vliegveld staat een meer dan levensgroot beeld van Moeder 

Theresa. Zij is Albanese. Ze staat in een zegende houding. Bijzonder om nu in haar geboorteland te zijn. Ik denk vaak aan haar uitspraken en levenslessen.

Een uurtje later zit ik aan tafel. Het is een fijn weerzien met de collega’s uit

Amerika, Finland en Zweden. Maar waar ik echt naar uitgekeken heb is de

kennismaking met het Albanese team. Ik herken hun gezichten van de foto’s en

verhalen. Wat heerlijk om in het echt kennis te kunnen maken!

 

Leah

Na het eten ga ik even bij Leah (niet haar echte naam) zitten. Zij is vanaf kinds af

betrokken bij Mission Possible. Nu is ze 21 jaar. Ze kwam eerst naar onze bibliotheek,

daarna sloot ze ook aan bij de kinderbijbelclub. Ze vertelt me dat ze al jarenlang elke dag

na schooltijd naar het Mission Possible wijkcentrum in Bathore komt.

Toen ze oud genoeg was voor de jongerengroep ging ze daarheen, en bleef

ze daarnaast helpen bij de kinderen. Leah komt uit een gezin van vier. Vader,

moeder en een broertje. Ze is opgegroeid als moslima. Haar grootvader is

een strenge moslim. Ze vertelt me opgewekt dat ze door het Mission Possible

project in deze wijk tot geloof is gekomen. Ze lacht veel en is vrolijk. Als ik

doorvraag naar wat dat betekent voor haar en haar familie valt ze een paar seconden

stil. Ze slaat haar ogen neer. Dan kijkt ze me serieus aan: ’Mijn familie

weet niet dat ik een christen ben. Ik kan het ze niet vertellen.’ Direct daarna

verschijnt de twinkeling weer in haar ogen. ‘Heb ik al verteld dat ik op 9 juni

wordt gedoopt? Ik heb de keuze voor Jezus gemaakt en nu ik volwassen ben

wil ik ook gedoopt worden. Met of zonder de zegen van mijn familie.’ Ze babbelt

verder over dat ze in de rivier wordt gedoopt en dat een vriendin van de

kerk dan ook wordt gedoopt. Ondertussen dwalen mijn gedachten een beetje 

af. Geloven zonder dat je familie het weet. Hoe moet dat voor haar zijn? 

 

Kinderbijbelclub Albanië

Sinds een klein jaar leidt Leah de kindergroep. De volgende dag ben ik bij haar

in de groep op bezoek. Er zijn 26 kinderen gekomen. Het is een roezemoes van

geluid. Het is duidelijk dat de kinderen dol op haar zijn. Het ene na het andere

verhaal wordt aan Leah vertelt en kleine armpjes klampen zich aan haar vast.

Er worden liedjes gezongen, er wordt huiswerk opgezegd, er wordt een mooi

verhaal verteld. Als vrouwen van Mission Possible Internationaal zingen we

samen met de kinderen het lied ’Maak groot onze God’. Iedereen zingt in zijn

eigen taal. Ik hoor naast me Fins, Engels, Zweeds en Albanees. De kinderen

doen enthousiast mee.

De buiten speel spelletjes worden geleid door het broertje (15 jaar) van Leah.

Ook hij is dagelijks op het centrum te vinden. Thuis is er niemand, hun ouders

zijn aan het werk en Leah is hier. Hij is dan na school liever hier en heeft een

goede band met Gjergi, de directeur van Mission Possible Albanië. Ze vertrouwt

me toe dat hij haar niet zal verraden, als is hij wel bang voor wat er

gaat gebeuren als hun ouders erachter komen dat Leah tot geloof is gekomen.

 

Stiekem Bijbel lezen

Als we even later naar haar huis lopen, vertelt ze me meer: ’Ik heb de Bijbelapp

op mijn telefoon staan, ergens achteraan. Mijn ouders kijken nooit in mijn

telefoon. En ik heb een Bijbel op het centrum. Daar kan ik rustig in lezen, in

de bibliotheek. En als ik naar de kerk ga, roep ik dat ik naar een vriend ga.’

Ik ben diep onder de indruk van de onverschrokken houding van Leah. Zo

jong, vrolijk en open. Zo vastberaden. Ze is bezorgd over hoe alles zal gaan als

haar ouders erachter komen, en de rest van de familie. Maar ze is niet bang. Ze

vertrouwt helemaal op Jezus. De rest van de tijd dat ik in Albanië ben, trekt ze

met ons op. Ze loopt rond met de baby van Gjergi en Marinella in haar armen,

wandelt mee naar het mooie uitzicht punt op de heuvel van Kluje en eet elke

maaltijd met ons mee. Ze helpt me met souvenirs kopen en onderhandelt in

het Albanees voor me.

 

Een nieuw zusje

Als we twee dagen later afscheid nemen, moet ze een beetje huilen. We bidden

voor haar. En ik geef haar een dikke knuffel. Het voelt alsof ik een zusje achter

moet laten. Ze blijft door mijn hoofd spoken.

Terwijl ik thuis het verhaal van Leah vertel, vraagt Kees, mijn man: ’Heeft

ze wel een netwerk? Wie helpt haar nu verder?’ In gedachten zie ik de lieve

gezichten van Mimosa, Marinella en Gjergi voor me. Het team van Mission

Possible Albanië. Ja ze heeft een familie. De Mission Possible familie. En bovenaan

mijn gebedslijst schrijf ik haar naam. 9 juni is ze gedoopt. Bid je mee

voor haar en haar familie? Voor haar broertje? En voor het team van Mission

Possible Albanië?

 

Help mee!

Vanuit het Mission Possible team in Albanië hebben we de vraag gekregen of

we financiën beschikbaar hebben voor meer kinderbijbels. Als je ons werk wilt

helpen, kun je gericht aan dit doel geven door het bijgevoegde tikkie te gebruiken,

te doneren via onze website of je gift over te maken op IBAN: